سخنرانی امروز امید نوری پور، عضو حزب سبز آلمان، در تظاهرات فرانكفورت

دوستان عزیز، شمایی كه راه زیادی رو آمده اید كه در اینجا جمع شوید، در میدان رومر فرانكفورت، در مقابل كلیسای پاول، كه سمبل آلمانی آزادی و مبارزه برای آزادی است... اینجا در آلمان، بسیاری از ما قدر این را نمی دانیم كه چقدر می توانیم آزاد باشیم و چه كاری برای آن می توانیم انجام دهیم. ما به این فكر نمی كنیم كه داشتن این آزادی، بدیهی نیست، كه این آزادی شكننده است و از آسمان برایمان پایین نیافتاده است. اما اكنون ما این آزادی را داریم و باید دقیقا این آزادی بیان را به مردم ایران ببخشیم كه نمی توانند آزادانه حرفشان را بزنند و نمی توانند آزادانه تظاهرات كنند (مقداری از صحبتهای این بخش به خاطر جیغ و داد حاضرین، به خصوص فیلمبردار گرامی قابل فهمیدن نبود
من به عنوان عضو حزب سبز به اینجا دعوت شده ام، حزب سبز حمایت خود را از تظاهرات مسالمت آمیز مردم ایران اعلام كرده است، همانطور كه بعضی احزاب دیگر نیز چنین كرده اند. ما همكاری خود را با تظاهر كننده های دیگر شهرهای آلمان از جمله كلن، و همینطور شهرها و كشورهای اروپایی دیگر مانند سوئد اعلام می كنیم. من اینجا نیستم كه از خشونتی كه در سفارت سوئد و همچنین سفارت فرانكفورت اتفاق افتاده است حمایت كنم! چرا كه پاسخ به كینه و خشونت، كینه و خشونت متقابل نباید باشد و به همین دلیل، حد اقل دغدغه امروز من اینجا، موضوع انتخابات در ایران نیست. دغدغه من رهبر انقلاب نیست، دغدغه من این نیست كه شورای نگهبان امروز چه گفته است. دغدغه من این سوال است كه صدها دانشجویی كه شب از رختخواب خود به زندان كشیده شدند، الان كجا هستند؟ روزنامه نگارهایی كه یك شبه گم شدند، كجا هستند؟ سوال من این است كه كسانی كه دستگیر شدند، كه بعضی از آنها به مراقبت ساعتی پزشكی احتیاج دارند و هیچ خبری ازشان نیست، اینها كجا هستند؟

و البته سوال اصلی دیگر این است كه چه كسی دستور تیر اندازی به تظاهر كننده های آرام و بی خشونت در خیابان را صادر كرده است؟ (از میان جمعیت: خامنه ای!) و اینان كی و چطور پاسخگوی این عمل خود خواهند بود؟
بار اول دوشنبه گذشته، در میدانی كه نام "آزادی" را بر خود دارد، فكرش را بكنید! آنجا برای اولین بار به تظاهر كنندگان شلیك شد، در شنبه خونین، در خیابان "آزادی" به روی مردم تیر اندازی كردند، و همین چهار شنبه پیش دیدیم كه تظاهر كننده ها میلیونی نبودند اما به روی آنان هم به همان شدت تیر اندازی شد
دیگر هیچ خط قرمزی برای اینها وجود ندارد، فقط خشونت است و نا اطمینانی رژیم، و این وضع نباید اینطور ادامه پیدا كند، و به این دلیل ما جمع شده ایم و خواهان حفظ سلامت مردم ایران هستیم و این را هم لازم می دانم بگویم، كه سوال ما تنها متوجه مردم تهران نیست، بلكه گزارشهای رسیده از رشت، بابل، آمل، تبریز، مشهد،شیراز،اهواز،آبادان و بسیاری از مناطق دیگر ایران به ما نشان نمی دهند كه آنجا چه می گذرد. و درست به این دلیل كه نگاه مردم به آنجا كمتر است، خشونت اعمال شده به مردم چندین برابر می شود. به این دلیل دوستان و شهروندان عزیز، مهم است كه ما با صدای بلند نگاه كنیم و ساكت نشویم

اینكه الان تظاهراتی صورت نگرفته است، به این معنا نیست كه نگاه خود را از آنجا برداریم، مردم ایران تنها یك نقطه اتكا دارند و آن توجه ما (بین المللی) است،و ما باید این توجه را به آنان بدهیم من شعر و ترانه ای به همراه خود نیاورده ام، اما دلم میخواهد با شما آوازی را بخوانم، كلمه ای كه بسیار آسان است و "آزادی" نام دارد، و آزادی همان چیزی است كه مردم ایران در تمام جریان انتخابات ایران به سویش حركت كرده اند، و آزادی آن چیزی است كه فرای این سوال قرار دارد كه آیا ما چپ هستیم یا راست، بالا هستیم یا پایین، جلو یا عقب. مساله این نیست كه جز كدام حزب یا گرایش سیاسی هستیم، مساله بر سر آزادی است. پس لطفا با من بخوانید؛ آزادی،آزادی،آزادی...
با تشکر فراوان از شبنم عزیز